آئین مستان

اگه می بینی که دل شیعه پر از تاب و تبه

آخه عزادار غم و داغ رئیس مذهبه

اگه لباس سیاه به تن در به در مدینه ایم

سیاه پوشان آخرین کبوتر مدینه ایم

پرپر شد از کین، گل شقایق

می سوزد از درد، امام صادق

واي از غریبی

یه نیمه شب مدینه با تازیونه می بردنش

جلو چشاي بچه هاش وحشیونه می بردنش

وقتی زمین خورد روضه ي فاطمیه زنده شده

انگار بازم علی جلو فاطمه شرمنده شده

به یاد یاس پهلو شکسته

زد زیر گریه با دست بسته

واي از غریبی

اونا که با زخم زبون به قلب مولا نیش زدند

بازم تو شهر مدینه یه خونه رو آتیش زدند

وقتی که دود شعله ها از رو خونه شد بر ملا

شیر خدا گریه می کرد به حال پیر کربلا

با دل سوزان  با لب تشنه

جون دادش از آب نه زیر دشنه

واي از غریبی

گوشه ای از حرای حجره ی خویش / نیمه شب ها،خدا خدا می کرد
طبق رسمی که ارث مادر بود / مردم شهر را دعا می کرد

******
هر ملک در دل آرزویش بود / بشنود سوز ربنایش را
آرزو داشت لحظه ای بوسد / مهر و تسبیح کربلایش را
******
هر زمان دل شکسته تر می شد / «فاطمه اشفعی لنا» می خواند
زیر لب با صدای بغض آلود / روضه ی تلخ کوچه را می خواند
******
عاقبت در یکی از آن شب ها / دل او را به درد آوردند
بی نمازان شهر پیغمبر / سرسجاده دوره اش کردند
******
پیرمرد قبیله ی ما را / در دل شب،کشان کشان بردند
با طنابی که دور دستش بود / پشت مرکب،کشان کشان بردند
******
ناجوانمردهای بی انصاف / سن و سالی گذشته از آقا
می شود لااقل نگهدارید / حرمت گیسوی سپیدش را
******
پابرهنه،بدون عمامه / روح اسلام را کجا بردید؟
سالخورده ترین امامم را / بی عبا و عصا کجا بردید؟
******
نکشیدش،مگر نمی بینید / زانویش ناتوان و خسته شده
چقدر گریه کرده او نکند؟ / حرمت مادرش شکسته شده
******
ای سواره،نفس نفس زدنش / علت روشن کهن سالی است
بسکه آقای ما زمین خورده / در نگاه تو برق خوشحالی است
******
جگرم تیر می کشد آقا / چه بلاهایی آمده به سرت
تو فقط خیزران نخورده ای و / شمر و خُولی نبوده دور و برت
******
به خدا خاک بر دهانم باد / شعر آقا کجا و شمر کجا
حرف خُولی چرا وسط آمد / سرتان را کسی نبرد آقا
******
به گمانم شما دلت می خواست / شعر را سمت کربلا ببری
دل آشفته ی محبان را / با خودت پای نیزه ها ببری
******
شک ندارم شما دلت می خواست / بیت ها را پر از سپیده کنی
گریه هایت اگر امان بدهد / یادی از حنجر بریده کنی

 وحید قاسمی

یا مولا مددی یا امام صادق

کوچه کوچه غرق ماتم شد مدینه

خانه خانه صوت قرآن بس حزینه

میرود با دست بسته مثل حیدر

کرده یاد پشت در با زخم سینه

رئیس مذهب ما کشته ی زهر جفا شد

به یاد جد عطشان حجره یِ او کربلا شد

شده ز تازیونه خسته

تو کوچه ها با دست بسته

از روزگار دلش شکسته

یا مولا مددی یا امام صادق

ای کـل علـم از دم پــاکت روایتـی / هر نکتـه از کتـاب کمـال تـو آیتـی

بـا آن که بی ‌حد است عنایات کبـریا / مثـل ولایــت تــو نبــاشد عنـایتی

علمت به علـم ذات الهی ا‌ست متصل / دریــای دانـش تــو نــدارد نهـایتی

در آفتـاب فضـل تـو عالم تمام غرق / در سایـه ی ولایـت تــو هــر ولایتـی

هر جمله از کلام تو شمعی است دل فروز / هر نکتـه از لـب تـو چـراغ هـدایتی

جبریل، فرش گسترد از بال خویشتن / گوینـد در ثنـای تـو هـرجـا روایتی

صدها فرشته بر دهنش بوسه می‌زند / شیرین‌ لبـی کـه از تو بگوید حکایتی

تو کیستی؟ وصـی نبـی، آیـت ششم / هشتم فروغ حسن خدا، آیت ششم

قـرآن نیازمنــد بیــان رسـای توست / وحی خدای عزوجل در صدای توست

تفسیر سوره‌هاش به مـا می‌دهد نشان / داری بــه آیـه ‌آیـه ی قـرآن تــو داوری

شیـخ ‌الائمــه ‌ای و امامــان مـا همـه / دارنـد در ثنــات، دم مــدح‌گستــری

گر ذوالفقـار جـای قلـم در کفت نهند / دستت کنـد بـه بازوی حیـدر برابـری 

بر حضرتت ز سـوی خدا دم ‌به ‌دم درود / بر خلق و خُلق و خوت سـلام پیمبری

در سایـه ی تـو ای ششمیـن حجت خدا / شکر خدا که مذهب من هست جعفری

از جن و انس و حور و ملک روز ابتدا / ما را بـه دوستـی تــو دادنـد برتـری

نه مالکی نه شافعی هستم نه حنبلـی / من با هدایت تو شدم شیعه ی علی

من غربت حریـم تو را دیده‌ام ز دور / یک عمر دور قبر تو گردیده‌ام ز دور

نگذاشتنـد دستـه ‌گـل آرم بـرای تو / از اشک بر مزار تو گل چیده‌ام ز دور

می‌خواستم مزار تو را شست ‌و شو کنم / کردم نثار خـون دل از دیده‌ام ز دور

سـازم خموش روز قیـامت جحیم را / اشکی که بر مزار تو پاشیـده‌ام ز دور

تـا کسب آبـرو کنـم از روضـه ‌البقیع / صورت ز خاک قبر تو پوشیده‌ام ز دور

افتاده بـود بـر دل و بر جان شراره‌ ات / از مـا سـلام بــر جگـر پـاره‌ پـاره‌ ات

ای آه آسمـان ولایـت چـرا مـدام / می‌ریخت از دو دیده به دامن ستاره‌ ات

پای جنازه‌ات به سـر و سینه می‌زدند

الهی قربونت برم آقا این جونا الحمدالله اهل روضه اگه یه روز برای بچه های فاطمه گریه نکنیم مریض می شیم. اگه یه پیرمرد بیاد همه بهش احترام می کنن، میگن پیرمرد، محاسن سفید، بهترین جا رو آماده می کنن؛ اگه یه پیرمرد زمین بخوره همه میدون زودی بلندش می کنن، اما غرورش می شکنه میگه یه روز جوون بودم مثل حالا نبودم آی جوونا امام صادق پیرمرد بود. نیمه شب ریختن تو خونه اش نماز شب می خوند، نا نجیب چنان سجاده رو کشید این پیرمرد با صورت رو زمین افتاد دستاش بستن، در خونه رو آتیش زدن. اجازه بدید عبا به تن کنه، نه نمیشه اجازه بدید عمامه به سر کنه، نه نمی شه؛ پا برهنه آوردنش. امروز یه سوال دارم آقا دستاتو بستن میدونم، با سر برهنه بیرونت آوردن می دونم، در خونت سوزوندن میدونم، اما دیگه کسی جلو چشمت سیلی به ناموست نزد.

سلام من به مدینه به غربت صادق

سلام من به بقیع و به تربت صادق

سلام من به مدینه به آستان بقیع

سلام من به بقیع و کبوتران بقیع

سلام من به مزار معطر صادق

که مثل ماه درخشد به آسمان بقیع

سلام من به شب ماه فاطمی بقیع

سلام من به گل یاس هاشمی بقیع

آخ بمیرم برات ، لذا به حضرت صادق میگن ابوالائمه ، پیرترین امام ما رو هی دوندن ، راوی میگه ایستاده بودم تو کاخ منصور دیدم امام صادق سر و پای برهنه آوردنش از همه ی محاسن سفیدش داره عرق میریزه نفس نفس زنان گفت:منصور این نانجیب دیگه دنبالم من نفرست